Κάθε καλοκαίρι, η φύση πληρώνει βαρύ τίμημα για την ανθρώπινη απροσεξία ή, ακόμα χειρότερα, για την εγκληματική δράση. Οι φλόγες καταπίνουν τα δάση, τους πνεύμονες του πλανήτη, αλλά μαζί τους χάνονται και οι ψυχές που κατοικούν σε αυτά. Τα ζώα δεν έχουν πυροσβεστικές δυνάμεις, ούτε ελικόπτερα. Δεν έχουν καταφύγια, παρά μόνο τα σπίτια τους που γίνονται στάχτη.
Πολλά από αυτά, όπως φαίνεται και στην εικόνα, δεν καταφέρνουν να σωθούν. Παγιδεύονται στις φλεγόμενες εκτάσεις, ασφυκτιούν από τον καπνό, παραδίδονται στη μοίρα τους. Τα πρόσωπα των ζώων, γεμάτα τρόμο, είναι η πιο δυνατή μαρτυρία της τραγωδίας.
Η σιωπή που ακολουθεί μετά τη φωτιά είναι ακόμα πιο τρομακτική από τη βουή της. Είναι η σιωπή της απώλειας, της ερήμωσης, του θανάτου. Κάθε χαμένο ζώο, από το πιο μικρό έντομο μέχρι το πιο μεγαλόσωμο θηλαστικό, είναι μια ανεπανόρθωτη απώλεια για το οικοσύστημα και για την ίδια τη ζωή.
Ας μην ξεχνάμε ποτέ αυτό το σκηνικό. Ας γίνει η εικόνα αυτή μια κραυγή αφύπνισης, ώστε να μην ξαναζήσουμε ποτέ την οργή της φωτιάς και τον αβάσταχτο πόνο των ζώων.
ΣΙΜΟΣ ΣΟΦΟΣ
